domingo, 8 de mayo de 2011

Airport mode: Off

De volta en París.
De volta de meses de visitantes.
Airport mode = Off
Paris mode = On
Confused mode = downloading


lunes, 28 de febrero de 2011

Bipolaridad(e)

Cando estou (en París) quero estar (aquí).
Cando estou (en Roma) quero estar (en París).
Cando estou (aquí) quero estar (en París).
E vodka. Por favor, vodka.
Banhala works with vodka. Vodka Pomme svp.
(E como sempre se quere o que non se ten, quero a ( ) con horarios incompatibles. Agora.)






Tuilleries-para-disfrutar-sacar-fotos-pasear.
Pero-vai-un-frío-que-te-cagas.

viernes, 4 de febrero de 2011

París

París ten o dubidoso logro de ser esa cidade que adoro e odio a partes case iguais. Tan branca, tan etérea, tan (ás veces) irreal. Como muda testemuña do miserable que pode ser a vida nunha cidade nova, sen coñecer a ninguén e, á vez, chea de oportunidades, vida e sorpresas interesantes. Pero muda, ao fin e ao cabo, e iso non llo perdoo, que entre Arc de Triomphe e Châtelet a vida pase, e eu sen enterarme, entre tanto monumento.
Será que me gusta a soidade, que cando estou no medio da multitude que non parece ter nada mellor que facer que entregarse ao consumismo desaforado (si, padre, he pecado) sinto que se ralentiza todo ao meu arredor como nunha película -mala- de amor, pero o mellor momento son os paseos ás 8 da mañá (camiño á facultade, que tola, de momento, non estou), cruzando o Louvre, o Sena e meténdome no corazón de Saint-Germain por esas ruelas que se cruzan e entrecruzan.
Porque, ao fin e ao cabo, así transcorre a miña vida, entre Saint-Germain e Grande Armée, que de vela, é, das doce puntas, a miña preferida, cos seus concesionarios de luxo e tendas de motos, todo grâce ao meu amor pola velocidade.
Entre a Torre Eiffel e Opera.
Concorde e Châtelet.
A Saint-Germain a estudiar, a Grande Armée a descansar, a Torre Eiffel a pasear (en realidade a ver aos ARTISTAS bailar), a Opera a Lafayette(ar) e de Concorde a Châtelet para comprar (pola Rue de Rivoli que é do mellor-mellor que hai en París).
Pero espero que chegue pronto o printemps (non o centro comercial, diso hai un à côté das Lafayette, a estación, enténdese) porque en inverno fai un frío de...
P.D: e a Torre Eiffel non se ve dende todas as ventás, iso é desas cousas que soamente pasan nas películas americanas.








París tiene el dudoso logro de ser esa ciudad que adoro y odio a partes casi iguales. Tan blanca, tan etérea, tan (a veces) irreal. Como mudo testigo de lo miserable que puede ser la vida en una ciudad nueva, sin conocer a nadie y, a la vez, llena de oportunidades, vida y sorpresas interesantes. Pero muda, al fin y al cabo, y eso no se lo perdono, que entre Arc de Triomphe y Châtelet la vida pase, y yo sin enterarme, entre tanto monumento.
Será que me gusta la soledad, que cuando estoy en medio de la multitud que no parece tener nada mejor que hacer que entregarse al consumismo desaforado (si, padre, he pecado) siento que se ralentiza todo a mi alrededor como en una película -mala- de amor, pero el mejor momento son los paseos a las 8 de la mañana (camino de la facultad, loca, de momento, no lo estoy), cruzando el Louvre, el Sena y metiéndome en el corazón de Saint-Germain por esas callejuelas que se cruzan y entrecruzan. 
Porque, al fin y al cabo, así transcurre mi vida, entre Saint-Germain y Grande Armée, que de verla, es, de las doce puntas, mi preferida, con sus concesionarios de lujo y tiendas de motos, todo grâce a mi amor por la velocidad.
Entre la Torre Eiffel y Opera.
Concorde y Châtelet.
A Saint-Germain a estudiar, a Grande Armée a descansar, a Torre Eiffel a pasear (en realidad a ver a los ARTISTAS bailar), a Opera a Lafayette(ar) y de Concorde a Châtelet para comprar (por la Rue de Rivoli que es de lo mejor-mejor que hay en París).
Pero espero que chegue pronto el printemps (no el centro comercial, de eso hay uno à côté de las Lafayette, la estación, se entiende) porque en invierno hace un frío de...
P.D: y la Torre Eiffel no se ve desde todas las ventanas, eso es de esas cosas que solamente pasan en las películas americanas.

miércoles, 2 de febrero de 2011

Edicto condal #1

Posiblemente esto non sexa máis que un dos proxectos que empezo e deixo tirados a medias porque me aburro (yo soy así) ou froito das miñas derivas mentais but at least espero que se todas as horas que tiro na rede sirven para que polo menos unha persoa lea este blog e lle pareza que mereceu a pena perder o tempo niso, creo que valeu; ou non, pero sentireime mellor.

Banhala é o meu condado, producto como tantos outros de paranoias con ELA (a miña querida e maior aliada neste mundo irreal, no mundo real e en varios universos paralelos, Princesa Consuela), ten unha poboación de 2 habitantes (a miña gata e servidora) pero actualmente, e debido a ser un reino móvil, soamente eu vivo entre as 4 paredes de Banhala. Conta cunha selva (a Selva Verde) e unhas illas (as illas Avírgenes -calquera parecido coa realidade é pura coincidencia-).
Como producto nacional temos as magníficas galletas de chocolate que preparo con amor, cariño e, indubidablemente, chocolate. A súa maior exportación son as palabras como charlatana que son e o producto que máis importa (en ambos significados) as ideas.
Hai, en delicioso caos, cousas bonitas, cousas feas, cousas grandes, cousas pequenas, pero, sobre todo, hai sitio para ti.

Mención aparte merece glorioso estandarte o armario decorado con bolboretas.


Que saisen os zapatos e as medias non era imprescndible, pero son tan monísimos... ^.^


Posiblemente esto no sea más que uno de los proyectos que empiezo y dejo tirados a medias porque me aburro (yo soy así) o fruto de mis derivas mentales but at least espero que si todas las horas que tiro en la red sirven para que por lo menos una persona lea este blog y le parezca que mereció la pena perder el tiempo en eso, creo que ha servido; o no, pero me sentiré mejor.


Banhala es mi condado, producto como tantos otros de paranoias con ELA (mi querida y mayor aliada en este mundo irreal, en el mundo real y en varios universos paralelos, Princesa Consuela), tiene una población de 2 habitantes (mi gata y servidora) pero actualmente, y debido a ser un reino móvil, solamente yo vivo entre las 4 paredes de Banhala. Cuenta con una selva (la Selva Verde) y unas islas (las islas Avírgenes -cualquier parecido con la realidad es pura coincidencia-). 
Como producto nacional tenemos las magníficas galletas de chocolate que preparo con amor, cariño y, indudablemente, chocolate. Su mayor exportación son las palabras como charlatana que soy y el producto que más importa (en ambos significados) las ideas. 
Hay, en delicioso caos, cosas bonitas, cosas feas, cosas grandes, cosas pequeñas, pero, sobre todo, hay sitio para ti.

Mención aparte merece glorioso estandarte el armario decorado con mariposas.